Zboczone miśki- czyli forum ogólnotematyczne xD

aaa4

-Ale jest przeciez zycie po smierci - powiedziala niesmialo Piera.

-Moze - odparla Laura nadal patrzac na grob.

-Nie jestes pewna? - Nie.

Wazyly slowa z wielka prostota formulujac mysli.

-To nie ma znaczenia, prawda? - powiedziala Laura. - In te Domine speravi... Wszystko sie skonczy, wszystko zniknie - powietrze, ziemia i slonce. Czy to byloby takie straszne?

-Ale... wlasnie myslalam... siedemdziesiat lat temu twoj dziadek byl mlodym czlowiekiem. Mlody jak kazdy mlody mezczyzna dzisiaj, jak my. Potem sie starzejemy. I moze on kogos kochal. Oczywiscie, ze tak, twoja babke, i pobrali sie, i mieli dwoch synow, i rozmyslali, rozmawiali, pragneli roznych rzeczy, i byl wiatr i deszcz, i slonce na sniegu i oni to wszystko widzieli, a teraz... To takie dziwne. I byli przed nimi inni ludzie, a teraz jestesmy my, i beda ludzie, ktorzy przyjda po nas, i nie mozemy poznac nikogo z nich, bo czas ciagle plynie naprzod. Jaki byl moj ojciec, kiedy mial dwadziescia lat? Czy on siebie pamieta? Chyba musze wierzyc w zycie po smierci. Bez niego wszystko byloby takie dziwne i bezsensowne... nigdy nie zrozumiec... - Rozejrzala sie po grobach poprzecinanych pasmami slonca i cienia, glos jej nieco zadrzal. - Dlaczego oni byli kiedys mlodzi?

Zza rogu kosciola wyszedl Gavrey.